Laten we het doen

Oude tijden herleven. Een nieuwe “Woodstock-generatie” dient zich aan. De straat op gaan, daar wisten wij in onze tijd wel raad mee. Aangespoord door Bob Dylan en zijn kompanen trokken we luidruchtig op tegen de bombardementen in Cambodja of tegen de honger in Bangladesh. Als Bob  over Vietnam zong of sprak, tja, dan moest je gewoon de straat op om het  onrecht te bestrijden. Gehuldigd in je “Che Guevarra T-shirt” en een ketting met het vredesteken om je nek nam je dan weer plaats in de colonne. Je wist amper waar Cambodja lag of wat “Che” zoal had gepresteerd, maar dat maakte helemaal niet uit. “The times they are a-chanchin”: dat liedje was al genoeg om een kudde “langharig tuig” in beweging te zetten. Vanaf je stenciltje zong je je boodschappen naar de wereld.

Later viel je oog meer op al die boodschappen die pronkten in de etalages langs de route. Aangemoedigd door een nieuwe lichting artiesten die “Pepsi” of “McDonald’s” als ideaal meedroegen trok de stoet al snel voornamelijk nog rondjes langs de kassa’s.    

En dan zie ik ze nu ineens weer: geschriften opgesierd met passages uit liedjes. Zelfs ons hoogste management is warempel aan het zingen geslagen. Uit volle borst zingen ze zich een weg langs obstakels als  “Diginotar”. De hoge dames en heren laten zich blijkbaar niet ontmoedigen door al onze toestanden en dagelijkse binnenbrandjes en ruimen luidkeels zingend de ene na de andere barrière. Ook het Strategisch Personeelsplan (SPP) dienen ze op met een deuntje. “Let’s do it”  prijkt al meteen prominent op de omslag. En draai je de bladzijde om dan stuit je ineens op het volgende pareltje.   

 

‘Let's do it

Let's live it up

Let's do it and do it and do it’

('I got a feeling' - Black Eyed Peas)

Is dat mooi, of niet? Geweldige poëzie. Jammer dat de boodschap van dit diamantje zich zo moeilijk laat vertalen. De wonderlijke schoonheid zal – vrees ik - geheel verloren gaan. Toch maar eens een poging wagen?

“Laten we het doen,

totdat de stukken ervan afvliegen.

Laten we het doen en het doen en het doen”.

“Laten we het doen”. Kijk, als dat niet inspireert. In gedachten zie ik al die oudjes hier weer in gezonde beweging. Wisten we vroeger ook al raad mee. Eerlijk gezegd haalde al dat overmatig “ge-do-it” wel behoorlijk de vaart uit mijn carrière: met dat “Live it up” greep ik net iets te vaak naast mijn studieboeken. De stukken vlogen er inderdaad behoorlijk van af, en misschien juist daardoor zit ik hier nu maar wat beteuterd te staren in het SPP. We moeten weer de straat op, als ik het goed begrijp. "De straat op gaan" is alleen niet meer helemaal hetzelfde als vroeger. Aansluiten bij de stoet lijkt mij nu niet echt "my kind of do it".

Onder het lezen kijk ik af en toe angstvallig naar de kapstok: ligt de jas misschien al op straat, zijn mijn spulletjes al gepakt? Werkt mijn toegangspasje morgen nog wel?

Let’s do it?

Do what?